នៅក្នុងភាសាខ្មែរ គេតែងយកពាក្យ “ការ” ទៅដាក់ពីមុខពាក្យដែលជាកិរិយាសព្ទ ឬគុណនាម (ដែលជា ឫសនៃពាក្យ) ដើម្បី​បំប្លែងពាក្យនោះឲ្យទៅជា នាមសព្ទ។ នៅក្នុងវចនានុក្រម​សម្ដេចសង្ឃ ជួន ណាត យើងសង្កេតឃើញថាមាន ពាក្យ “អភិវឌ្ឍ” ជាកិរិយាសព្ទ ហើយពាក្យ “អភិវឌ្ឍន៍” ជានាមសព្ទ។ ពាក្យទាំងពីរនេះមាន ឫសនៃពាក្យ គឺ “អភិវឌ្ឍ”។ ដូច្នេះ យើងអាចសរសេរ “ការអភិវឌ្ឍ” គឺជាការត្រឹមត្រូវតាមក្បួនវេយ្យាករណ៍។
នៅក្នុងសៀវភៅវចនានុក្រមសម្ដេចសង្ឃ ជួន ណាត ពុំបានសរសេរបញ្ជាក់អំពីវេយ្យាករណ៍ ទាក់ទិននឹង ពាក្យ “អភិវឌ្ឍ” និង “អភិវឌ្ឍន៍” ឬពាក្យដែលមានចុងបញ្ចប់ដោយ “-ន៍” ទេ ប៉ុន្តែសម្ដេចបានសរសេរបញ្ជាក់អំពីវេយ្យាករណ៍​ទាក់ទិន​​នឹងពាក្យ “ប្រព្រឹត្តិ” ទំព័រទី ៦៥៨។ ចំណែកលោក កេង វ៉ាន់សាក់ បានបញ្ជាក់នៅក្នុងសៀវភៅ​ “មូលភាពបង្កើតពាក្យថ្មី” ថា ការសរសេរពាក្យ “ការអនុវត្ត” ត្រឹមត្រូវតាមក្បួនវេយ្យាករណ៍ យើងមិនត្រូវសរសេរ “ការអនុវត្តន៍” ទេ។
យើងមិនដែលឃើញគេសរសេរ “ការអភិវឌ្ឍន” ឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យ “អភិវឌ្ឍនភាព” និង “អភិវឌ្ឍនាការ” យើងជួបប្រទះមានការប្រើច្រើនក្នុងសំណេរ។